شوق

×××××××××

اولین قانون پرواز دل کندن از زمین است

×××××××××

لذ ت گلی است که پژمرده می شود اما خاطره، عطری است که باقی می ماند

××××××××

پلی که بود بین ما ا گر چه بی صدا شکست محال عهد بسته را به غیر مرگ بشکنم

 ×××××××××

شاید به هم باز رسیم : روزی که من بسان د ریایی خشکیده ام و تو، چون قایقی فرسوده به خاک مانده ای اما اکنون میان ما فاصله ای چند ان است که میان ابرهایی که د ر اسمان و انسان هایی که د ر زمین سرگردانند

×××××××××

 احمقانه ترین کار را من کرد م گفتم خداحافظ، عاشقانه ترین کار را تو کردی و گفتی هر چی تو بگی.................

 ×××××××××

 تو که خوشحالی د لم را شکستی بدان ای بیچاره کور، آن چه را که شکستی تصویر زیبای خودت بود که د ر د لم ساخته بودی

×××××××××

 زندگیم مثل یه کاغذ سفید پاک و د ست نخورده بود، توی خط گنگ سرنوشت من کسی دست نبرده بود، امدی زندگی ساد م و تزئین کردی، تو به من عشقو نشون د ادی و ترسیم کردی

×××××××××

د لم می خواهد نفسهای تو را دانه دانه بشمارم و اخرین سروده هایم را برایت بخوانم ولی این را بدان این دیگر اخرین سروده هایم هست شاید دیگر نتوانم باهات پرواز کنم پس قد ر این پرواز را بدان

×××××××××

عشق چیزیست که از تو اموختم نه از بیگانگی خویش

×××××××××

وقتی کسی نیست که به اون فکر کنی به اسمان بیاندیش چون د ر اسمان کسی هست که به تو فکر می کند

 ×××××××××

دیگر نگو چگونه دل از دست داده ام تقصیر عشق توست چنین بی اراد ه ام

×××××××××

 

شوق


یاد د اری که ز من خنده کنان پرسید ی
چه ره آورد سفر دارم از این راه د راز؟
چهره ام را بنگر تا بتو پاسخ گوید
اشگ شوقی که فرو خفته به چشمان نیاز

چه ره آورد سفر دارم ای مایه عمر؟
سینه ای سوخته د ر حسرت یک عشق محال
نگهی گمشده د ر پرده رؤیائی دور
پیکری ملتهب از خواهش سوزان وصال

چه ره آورد سفر دارم ... ای مایه عمر؟
دید گانس همه از شوق د رون پر آشوب
لب گرمی که بر آن خفته به امید و نیاز
بوسه ای دا غتر از بوسه خورشید جنوب

ای بسا د ر پی آن هدیه که زیبنده تست
د ر دل کوچه و بازار شدم سرگرد ان
عاقبت رفتم و گفتم که ترا هد یه کنم
پیکری را که د ر آن شعله کشد شوق نهان

چو د ر آئینه نگه کردم، دیدم افسوس
جلوه روی مرا هجر تو کاهش بخشید
دست بر دامن خورشید زد م تا بر من
عطش و روشنی و سوزش و تابش بخشید

حالیا ... این منم این آتش جانسوز منم
ای امید دل دیوانه اندوه نواز
بازوان را بگشا تا که عیانت سازم
چه ره آورد سفر دارم از این راه د راز

                                                                                                                                                              فرخزاد

×××××××××